Co znaczy zwichrowane życie? To życie obciążone jakimś ciężarem, piętnem, znamieniem i nie takie jakie byśmy chcieli. Tak oto widzi swe życie Szymon Bachir, autor swej autobiograficznej powieści o tytule „Zwichrowane życie”. Jest to właśnie powieść autobiograficzna a nie pamiętnik czy dokładna autobiografia. Autor ma stosunek do zwierzeń zawartych w książce bardzo subiektywny i osobisty. Jest to zbiór wspomnień wprost z niedoskonałej ludzkiej pamięci z dodatkiem osobistych spostrzeżeń i poglądów. Opowieść wiedzie nas przez dzieje człowieka na tle polskiej historii XX wieku. Historia zaczyna się w dzieciństwie, przed wojną poprzez okres wojny i potem okupacji komunistycznej aż do współczesnej Polski. Na początku autor opisuje swoje ubogie dzieciństwo na kresach wschodnich Rzeczpospolitej. Mieszkał razem z matką i bratem w biednym domostwie na terenie dzisiejszej Białorusi. Naprawdę wielce to było skromne życie ale jak to w dzieciństwie niebo wydaje się wtedy bardziej błękitne. Tamte czasy to była cudowna przyroda obszarów wtedy nie skażonych zbytnim zurbanizowaniem i uprzemysłowieniem. Rzeka, las, mokradła, zwierzęta – wszystko było naturalne, nawet gospodarstwa chłopskie. W książce odnajdziemy dość poruszające opisy przyrody i zjawisk natury ale także kolorytu lokalnego ludzi i wydarzeń. Szymon Bachir wspomina że latem żyło mu się jak dziedzicowi bo i nie przeszkadzał w cieple brak bucików i spanie na pachnącym sianie w stodole. Gorzej było zimą, wtedy mróz przenikał do biednej chaty i wiatr gasił świece po czym następowała ciemność. Taki jest dosyć liryczny początek opowieści Szymona Bachira.