Osoba Damiana opisana w powieści „Gen” Juliusza Adela nie jest typowym pozytywnym bohaterem książki, jednak w miarę rozwoju akcji coraz bardziej mu kibicujemy i nasza sympatia do niego rośnie z każdym zdaniem. Najpierw poznajemy go jako sprawnego informatyka, potem, jakby podświadomie autor stara się nas do tej postaci zniechęcić. Odbarwia postać, pokazuje jego mroczą przeszłość i niejasną teraźniejszość, a jednocześnie podrzuca nam kolejne jego zalety. Juliusz Adel zdaje się bawić z czytelnikiem, jakby chciał także nas wystawić na próbę, zapytać „czy potrafisz go polubić?” Z czasem zaczynamy rozumieć jak bardzo jego przeszłość oddziałuje na obecne decyzje i dlaczego życiowy bagaż, który nosi w sobie tak trudny jest do zrzucenia. Obserwując jego krętactwa i malwersacje możemy poczuć niesmak. Jednak nie jesteśmy w stanie potępić go za wszystkie działania, mało tego jest dla nas w tej książce bohaterem pozytywnym. To on chroni swoją ukochaną, wspiera przyjaciela i pomaga znajomym. Postawiony w trudnej sytuacji potrafi wiele poświęcić dla ratowania najbliższych oraz poszukania i napiętnowania winnych . Wykazuje się przy tym niespożytą siłą i energią, biegłością łączenia faktów i rozwagą. Podświadomie wie, że jego wcześniejsze działania doprowadziły do kłopotów, w których się znaleźli z przyjaciółmi.

Ten styl przedstawienia postaci pokazuje nam, że nikt nie jest całkiem zły i nie jest idealny.