Z pewnością zdarzają się w życiu dramaty większe niż rozczarowanie w miłości, ale i ten ból  może na długo wytrącić z psychicznej równowagi, czasem na resztę życia odebrać zaufanie do płci przeciwnej albo nawet skłonić co bardziej wrażliwych do targnięcia się na życie.

Kiedy spada i ciężko rani nas cios w plecy zadany przez kochaną osobę, nie mamy wielu możliwości, pozostaje tylko cierpiąc czekać na kojące działanie czasu albo udać się po pomoc do psychoterapeuty i łykać antydepresanty.

Mnie spotkało takie nieszczęście bez ostrzeżenia, jak grom z jasnego nieba, ból odebrał apetyt, sen i wszelką radość życia. Nie wierzyłam, że czas zdąży mi pomóc zanim się po prostu wykończę, a na terapię nie miałam pieniędzy – na szczęście, jak wkrótce miało się okazać. Byłam odpowiedzialna za synka, w żadnym wypadku nie mogłam ryzykować  depresji, musiałam znaleźć ratunek już, natychmiast.

I znalazłam, kiedy powodowana autentyczną rozpaczą przestałam go szukać w mądrości innych  ludzi, a zaczęłam we własnej duszy; wystarczyła jedna bezsenna noc...

Tylko tyle czasu potrzebowałam, żeby odrzucając górę śmieci (stereotypów, błędnych przekonań, uprzedzeń) dokopać się do źródła własnej mądrości i siły. Udało mi się znaleźć więcej niż szukałam -  nie spodziewałam się istnienia w głębi duszy wewnętrznej busoli, która wyprowadziła mnie ku słońcu i odtąd bezbłędnie wskazuje drogę w labiryncie uczuć.

Udało mi się, bo miałam dość determinacji, żeby zdobyć się na przełamanie wewnętrznej  inercji i zmobilizować do działania.

Jeśli mnie, osobie przeciętnej, się to udało, to może udać się każdemu, bo taką busolę zainstalowała nam w duszy ta sama wyższa siła, która umieściła w niej potrzebę akceptacji, miłości, zaufania, prawdy i  wolności czyli uniwersalnych duchowych wartości, uznawanych za najważniejsze jak świat długi i szeroki (gdyby były przez wszystkich  stosowane w praktyce, ziemia byłaby rajem). Mam nadzieję, że uda mi się zainspirować do szukania własnej drogi, własnej busoli, bardzo wielu czytelników, zwłaszcza czytelniczki, bo piszę głównie dla kobiet. Stąd wzięła się potrzeba spisania tych doświadczeń, potężny wewnętrzny imperatyw, który swego czasu bardzo mnie zadziwił.